Live from Pai, Thailand

Er zijn, meestal vrouwelijke, kunstenaars die gewoon mooie dingen willen maken, meestal een beetje priegelig, bescheiden, zonder mentale of intersubjectieve pretentie, maar wel met mooie kleurtjes of glimmende steentjes, en duidelijk met de hand en met geduld (met liefde)vervaardigd. Zijn de produkten van deze kunstenaars wel kunstwerken? Hier, in Pai, Thailand, bevinden zich een paar van die kunstenaressen, die hun vlijt in kleine winkeltjes aan de tourist willen brengen. Ze zijn zeer gevoelig voor de appreciatie van derden, en snel beledigd. Toen ik in een winkeltje meer aandacht had voor de Gecko's die over het plafond renden, dan voor de fraai uitgestalde kettingen en sieraden, was de betreffende kunstenares wellicht wat beledigd. (alhoewel ze het goed kon verbergen)
Misschien komt het, dat ik deze kunst iet begrijp of niet waardeer, doordat ik denk dat het streven naar schoonheid, of het maken van dingen die niets anders dan 'mooi' zijn, futiel is, aangezien je toch niets kunt maken dat mooier is dan de natuur zelf. Vandaar dat een hoop van deze kunstenaressen materialen uit de natuur verzamelen en in hun producten verwerken, als een soort prieelvogels.
Daarnaast heb ik hier gezien een aantal schilderijen die technisch vrijwel perfect zijn geschilderd, meestal kopieen van Dali's of van Goghs, maar ook vrij werk met een verbluffend realisme of zeer sterk uitgewerkt idealisme. Van de techniek hoef je het als schilder dus ook niet te hebben, maar dat wisten we al.

Bitumen

In de eerste helft van de negentiende eeuw was men zeer geinteresseerd in nieuwe synthetische alternatieven voor dure verfstoffen. Zo vond men een goedkoop alternatief voor Lapis Lazuli (aquamarijn) en een alternatief op basis van dierlijke grondstoffen voor de cadmiumpigmenten. (het zg. Azo-pigment) Ook de uitvinding van kant en klaar gewreven verf in loden zakjes (tubes) kwam in zwang, waardoor schilders spontaan buiten konden schilderen. (impressionisme had niet zonder die uitvinding kunnen bestaan) In die periode begon men ook met het destilleren van ruwe olie en een prdukt van dat proces is Asphalt, een soort bitumen. Men dacht een goedkope donkerbruin gevonden te hebben en ging dit rijkelijk in schilderijen gebruiken. Helaas kwam men er na een tiental jaren achter dat bitumen niet drogen en dus schollen op het schilderij veroorzaken. Hele generaties schilders zagen hun oeuvre verschollen. Dit is een voorbeeld van een bitumenschilderij uit de eerste helft van de 19e eeuw. Die kun je nu nog steeds voor weinig op veilingen aanschaffen. Mijn vader had dit werk aangeschaft en nu heb ik het gekregen.