Dit werk heb ik ook vernietigd. Het is een opgeblazen versie van een klein werkje "toeristen" dat ik eerder maakte, maar het perspectief is niet zo krachtig als op de originele versie.
Wednesday, November 28, 2007
Monday, November 12, 2007
Vernietigd
Dit schilderij heb ik vernietigd, dat wil zeggen weer opnieuw gewit. Het was een saai schilderij, te gekunsteld en te prutserig.
Rare kop
Dit portret heb ik vandaag maar eens geschilderd. Het is geschilderd op MDF en omdat ik dat een veel te zuigende ondergrond vind, heb ik de plaat geprepareerd met een mengsel van gesso en slotvernis. De onderschildering is in sneldrogende alkydverf.
Het is niet zo, dat dit schilderij nou direct op een tentoonstelling terecht gaat komen, daar is het te zwak voor, maar een schilder moet af en toe een geintje kunnen maken, eendachtig de uitspraak van Frank Zappa: "does humour belong in music?"
Thursday, November 01, 2007
Representatie
Volgens velen is beeldende kunst een vorm van representatie, waarbij representatie omschreven kan worden als presentatie van iets dat niet aanwezig is. (niet waargenomen kan worden in de betreffende situatie) Het is dus zo dat je je bij een representatie realiseert dat je iets waarneemt dat niet datgene is dat je waarneemt. Iets doet zich voor als iets anders.
Dat betekent dat bij representatie de beschouwer emphatisch moet zijn, zodanig dat het bewustzijn dat hij naar iets kijkt, dat niet is waar hij naar kijkt, niet wordt ondergraven doordat hij zich dat realiseert. Hij moet zich als het ware laten beduvelen.
Dat is tegen alle redelijkheid. Waarom doen we het dan toch? We zetten ons bij het beschouwen van representaties in de emphatische versnelling omdat we nieuwsgierig zijn, wellicht? Omdat het anders niet ‘werkt’?
Onderdeel van het ambacht van kunstenaar zou moeten zijn dat hij objecten maakt die in wezen representaties zijn, in oppervlakkige zin wellicht van objecten en in diepere zin van concepten, waarbij het de beschouwer zo makkelijk mogelijk wordt gemaakt zich te laten beduvelen. Beschouwer moet dus zo min mogelijk kans krijgen zijn redelijkheid bot te vieren op het object. Daarvoor is ook van de beschouwer een in beginsel empatische grondhouding vereist. Ik denk dat kunstonderwijs in het lager en middelbaar onderwijs gebaseerd zou moeten zijn op die houding.
Dat betekent dat bij representatie de beschouwer emphatisch moet zijn, zodanig dat het bewustzijn dat hij naar iets kijkt, dat niet is waar hij naar kijkt, niet wordt ondergraven doordat hij zich dat realiseert. Hij moet zich als het ware laten beduvelen.
Dat is tegen alle redelijkheid. Waarom doen we het dan toch? We zetten ons bij het beschouwen van representaties in de emphatische versnelling omdat we nieuwsgierig zijn, wellicht? Omdat het anders niet ‘werkt’?
Onderdeel van het ambacht van kunstenaar zou moeten zijn dat hij objecten maakt die in wezen representaties zijn, in oppervlakkige zin wellicht van objecten en in diepere zin van concepten, waarbij het de beschouwer zo makkelijk mogelijk wordt gemaakt zich te laten beduvelen. Beschouwer moet dus zo min mogelijk kans krijgen zijn redelijkheid bot te vieren op het object. Daarvoor is ook van de beschouwer een in beginsel empatische grondhouding vereist. Ik denk dat kunstonderwijs in het lager en middelbaar onderwijs gebaseerd zou moeten zijn op die houding.
Subscribe to:
Posts (Atom)