Tekst bij 'Zelfportret' van Ine van der Horn

De kunst.. schoonheid…, men zegt dat er niet over te twisten valt. Mensen zien kunst doorgaans als symbolen, rebussen bij een concept, voorstellingen die door iemand zijn gecomponeerd en alleen maar bestaan zodat mensen er naar kunnen kijken en zich kunnen afvragen wat de kunstenaar er nou eigenlijk mee bedoelde. En als je die bedoeling dan, als kunstliefhebber, doorhebt, dan is het kunstwerk zelf een lege huls geworden, niets meer dan een vertelde mop, en kun je het alleen nog maar waarderen om het ambachtelijke. En als je er niet achter komt dan is het kunstwerk een onoplosbare puzzel, slecht vervaardigd, twijfel je aan het recht van bestaan, dan haal je je schouders op en wend je je naar het volgende werk.

Maar bezie het beeld van Ine van der Horn nu eens op een andere manier, namelijk als een bevroren moment, een foto van Cartier Bresson, een representatie van het belangrijkste en interessantste moment uit een levensloop, een minuscuul fragmentje tijd uit een eeuwigheid. Het kost U misschien wat inlevingsvermogen, wellicht bent U niet gewend om zo naar kunst te kijken.

En stel je daarbij voor dat de kwaliteit van het werk niet zit in het afbeelden zelf, niet in het gebruikte materiaal, maar in het kiezen van dat specifieke, speciale moment. Dat Ine dit moment bewust gekozen heeft als het meest spannende ogenblik van een verder onbekende beweging of een gesuggereerd leven. Ik kan U zeggen dat dat het nodige talent van de kunstenaar vergt.

Zie je Ine zitten, in haar atelier, ze beeldt zich een leven van een mens voor, een situatie, een beweging, en zoekt naar het meest intense moment. Hop, daar is het, een ogenblikje maar. Dat moet ze afbeelden, dat is de spanning. Snel het leer gepakt, voordat het moment uit haar gedachten is gevlogen.

Wat zie je dan?

 

(bovenstaande tekst schreef ik voor een website n.a.v. een tentoonstelling van Ine van der Horn)

Aquarel

Vandaag aquarel gemaakt, maar omdat ik helemaal niet kan aquarelleren en dat graag wil verbergen heb ik met een stift wat tekening toegevoegd, in een soort strip-stijl.

Mijmering...

Als er dan een ding is, dat het maatschappelijk relevante bestaan mij heeft geleerd, dan is het wel de noodzaak van een goede balans tussen het spelen van de volgzame dwaas en het uithangen van de gehate criticus.

Weer een vogeltje..

Vandaag weer een vogeltje geschilderd, op 30 bij 30 centimeter, ditmaal een Indian Roller, in het Nederlands is dat een Scharrelaar. Die heb ik in India veel gezien....  Eigenlijk is zijn neef, de Lilac Breasted Roller, veel mooier, die heb ik in Tanzania gezien. Maar die schilder ik ook nog wel een keer.
Het is wonderbaarlijk hoe gemakkelijk het schilderen dit soort schilderijtjes mij af gaan. Doorgaans is het schilderen voor mij een moeizame en frustrerende aangelegenheid, maar deze kleine vogeltjes kosten mij nauwelijks moeite.

Tragische Fabels 2

Van de onfortuinlijke specht

In een groot, donker bos leefde eens een specht. Die specht vond het eigenlijk maar helemaal niks in dat bos. Er waren grote roofvogels die boven de toppen van de bomen zweefden op zoek naar een lekker hapje, dus als je niet uitkeek was je de sigaar. De specht moest zich dus altijd verschuilen onder de bladeren, anders merkten de roofvogels hem op. Maar daar, onder de bladeren, was het ook niet pluis, want er hadden zich enorme uilen verschanst, die de specht niet goed kon zien, omdat ze doodstil bleven zitten, en er jaagden daarnaast marters die wel een lekker spechtje lusten. Op de bodem van het bos waren de rapen helemaal gaar, want daar struinden de vossen rond, en bovendien de kat van de boer even verderop. Die kat had genoeg te eten, maar hij wilde spechten doden uitsluitend voor de sport.

 

De specht was dus nergens veilig, en vloog angstig in het rond. Soms schrok hij van een boomstronk omdat hij dacht dat het een uil was, van een vallend blaadje omdat hij dacht dat het een roofvogel was, of van een windvlaag door de varens, omdat hij dacht dat het een vos of een kat was. En als die er niet waren, dan werd het wel onaangenaam omdat het regende, of zorgde Koning Winter voor ijzige vrieskoude, ijspegels aan de takken, en een dikke sneeuwlaag.

De arme specht werd steeds angstiger en betwijfelde op een bepaald moment zelfs het nut van zijn bestaan. Als hij alleen maar angstig zou zijn, omdat het gevaar en ongerief telkens van alle kanten op hem af kwam, was het dan nog wel waard om te leven?

Op een dag had de specht een goed idee. Hij pikte met zijn krachtige snavel in de stam van een hoge boom, net onder de kruin. En hoe langer hij pikte, hoe meer de machtige stam week. Eerst verscheen een klein gaatje, maar na uren zwoegen was een gat in de stam ontstaan waar de specht al half in kon. Het kostte twee dagen werk, maar toen had de specht zijn uiteindelijke doel bereikt: een hol in de stam, zo groot, dat hij er in kon wonen, slapen en rustig zitten, zonder dat enig gevaar dreigde. De roofvogels konden hem niet meer zien, en als ze hem zagen aanvliegen  was de ingang zo klein dat ze nooit naar binnen konden. De uilen hadden ook geen schijn van kans, en de vossen en katten konden zo hoog niet komen. Zelfs Koning Winter was machteloos, want in de stam was het lekker warm en aangenaam.

Zo kreeg de specht weer zin in het leven. Hij maakte zijn holletje zo, dat hij er zeer aangenaam kon verpozen en raakte zijn angst helemaal kwijt. Hij hoefde slechts naar buiten om wat voedsel te halen, de rest van de dag bleef hij gewoon lekker binnen zitten. Het vertrouwen in zijn nieuwe omgeving groeide zo, dat hij zich volledig onkwetsbaar voelde in zijn stam, en zijn zelfvertrouwen werd groot.

Op een kwade dag, het was een hete zomerdag, was in het bos grote paniek uitgebroken. De zangvogeltjes, insecten, vossen, uilen en muizen vluchtten massaal naar de rand van het bos, de weilanden op. In de verte was het kwaad waarneembaar: een furieuze bosbrand! De specht echter, voelde zich zo veilig en onkwetsbaar in zijn stam, en zijn geloof in de krachtige stam was zo groot, dat hij weigerde te vluchten voor de vernietigende vlammen, ofschoon hij daar wel ruimschoots tijd en gelegenheid voor kreeg. Hij verbrandde levend.

Schilderij van de dag

Het is koud in het atelier, dus maakte ik vandaag een klein schilderijtje (30 bij 30 cm.) van een ijsvogel. Deze ijsvogel staat ook al op een ander, groter schilderij ('Annunciatie') maar hij mocht wel een keer los, van mij..