Schilderkunst en Zwaartekracht

Het vallende schilderij. Beeldende kunst en zwaartekracht gaan niet samen. Foto gemaakt door Cecilia Tan, die toevallig net een camera op mij had gericht, in het atelier van Margo Lommers.

Schilderij is af!!

Dit werk is 80 x 100 cm. Ik heb geen idee voor een titel. Over twee maanden ga ik het vernissen en schaf ik een baklijst of zo aan. Dan is het klaar voor expositie.

Het is merkwaardig: ik heb altijd een hekel gehad aan paars en het vrijwel nooit gebruikt, maar nu staan er ineens een paar schilderijen op stapel waarin paars een prominente rol speelt en dit is de eerste van die serie. Paarse periode?

Klik op de foto voor een vergroting.

De Vier Koolmezen

Details van het schilderij. Ik had erg veel lol in het schilderen van dit viertal mezen. Het scheelde niet veel of ik had ze namen gegeven. De achtergrond moet natuurlijk nog geschilderd worden. De potloodstrepen behoren bij de ondertekening. Klik op de foto's voor een vergroting.

Weer een nieuw schilderij

Dit is een tamelijk groot werk. (125 bij 195 cm) Ik kreeg het helaas net niet voor de vakantie af. Dat was wel de bedoeling. Maar ik moet de achtergrond nog schilderen en misschien een kop er bij.

Vernietigd

Dit schilderij heb ik vernietigd, dat wil zeggen: ik heb het afgeschuurd en opnieuw gegrond, zodat ik er wat anders overheen kan schilderen. Ik vond de afbeelding niet interessant genoeg en kon het schilderij niet meer redden.

Arthur Danto deel 2

Maar hoe communiceer je dan emoties? Wordt de wereld niet ontzettend saai? Danto zegt: wanneer je vorm geeft vanuit een syntax, dus je zegt: ik wil dat de vormgeving zakelijk wordt, kun je beter de vormgeving weghalen en syntactisch neerzetten dat de site of het produkt zakelijk is. Hoeven mensen namelijk niet meer te gokken. Vormgeving wordt, in geval van syntactische intentie, alleen maar een rebus en niet adequaat. Doelgroepen bestaan niet, (je kunt niet elk individu binnen een doelgroep kenen en daarom is je ontwerp altijd een generalisatie van een fantoom van een doelgroep) dus de niet-syntactische communicatie vanuit een syntactische doelstelling is altijd onzuiver.

Arthur Danto en het Einde van de Kunst

Beeldende kunst en vormgeving in de zin van ornamentiek zijn volgens de intentionalisten die zich laten leiden door de culturele opeenvolging van Hegel, niet adequaat meer. Hegel stelde dat eerst de vormgeving en de kunst complexe thema’s in een maatschappij kunnen communiceren maar dat de ‘ruis’ daarbij erg groot is. Ontwikkelt de maatschappij zodanig dat de kunst en de vormgeving niet adequaat meer kunnen communiceren dan nemen metaforen hun plaats in (bijvoorbeeld religieuze maar ook rhetorische) maar daar wordt ook al snel een plafond bereikt. De filosofie is de derde op rij, en in staat om geweldig complexe concepten zuiver en zonder ruis te communiceren mits de maatschappij zodanig is ontwikkeld dat de mensen in die maatschappij de taal van de filosofie (logica) kunnen verstaan en er op kunnen reageren. Het einde van zowel kunst als vormgeving is volgens Danto gelegen op het punt dat Warhol de Brillo Boxen in een galerie zet. (1964) Dit is niet gespeend van Amerikaans chauvinisme. (waarom niet de Fountain van Duchamp?) Op het moment dat de enige vraag die je over een kunstwerk kunt stellen die is naar haar eigen identiteit (wat is het verschil tussen een brillo-box in de supermarkt en in de galerie? De zeep zit er nog in) dan kan de kunst zichzelf wegstrepen. Dit geldt ook voor vormgeving. Het is beter syntactisch te communiceren in plaats van met vormgeving want dat laatste levert veel te veel ruis op.