Over muziek

Vraagt men zich af wat muziek is, dan zijn verschillende invalshoeken mogelijk. Muziek is -per definitie- en in de zin van Walter Benjamin, niet objectief, dat wil zeggen dat er geen object is dat muziek is, zoals er wel een schilderij is dat het kunstwerk is. Al het aan het schilderij gerelateerde verwijst noodzakelijkerwijs naar dat schilderij, dat daardoor een 'aura' krijgt. (Benjamin)
Fotografie en muziek hebben gemeen dat er geen origineel object is. Maar wat is er dan wel?

1. Er is een partituur
2. Er is, in sommige gevallen, een originele opnamen
3. Er is een uitvoering door de componist 
4. Er is een uitvoering door anderen dan de componist

Waar herkennen wij dan de kwaliteit van de muziek? De partituur is slechts een aanleiding, en de uitvoeringen van de componist en eventuele originele opnamen (als een reflectie van een uitvoering, wat in feite een verwijzing is, die op een of andere wijze een eigen bestaan is gaan leiden) worden beperkt door iets dat in mijn ogen erg belangrijk is: de tactiele fysieke verhouding tussen de muzikant en zijn instrument. Het zou een bepaalde vorm van formalisme kunnen zijn, of noem het ambacht, maar het fysieke aspect van muziek lijkt mij discriminatief voor de kwaliteit. Het is immers het lichaam dat de muziek voortbrengt, en de partituur lijkt slechts een aanleiding voor die fysieke confrontatie.