Sunday, December 28, 2008

Schilderij in Barokke Lijst


Moet nog worden gevernist, dan wordt de bruine oker echt diep en gaat het schilderij krachtiger worden. Het is nu nog een beetje vlekkerig. Aardkleuren zoals gebrande omber (dat heb ik voor de achtergrond en de schaduwpartijen gebruikt) slaan heel snel dof en hebben absoluut een laagje vernis nodig.

Friday, December 26, 2008

Ton Aan Het Werk


Hier is Ton van de Boomgaard aan het werk in mijn atelier.

Wednesday, December 24, 2008

Nieuw Schilderij

Dit schilderij heb ik vandaag voltooid, het is op MDF geschilderd. (eerst verlijmd met boekbinderslijm) Ik ben niet zo gek op houten ondergronden, omdat het schilderwerk dan meestal erg vlekkerig wordt en niet mooi glad.

Friday, December 19, 2008

Oud Werk


Dit is een detailfoto van een schilderij dat ik ongeveer zeven jaar geleden maakte, net voor ik drie jaar stopte met schilderen. Het is in slechte staat en nog niet af, dus ik ga het schoonmaken en afschilderen. Klik op de foto voor een vergroting.

Nieuw Werk


klik op de afbeelding voor een vergroting. Het is nog lang niet klaar.

Tuesday, December 16, 2008

Empathische kunst; een reaktie

Het is moeilijk om iets te vertellen over een onderwerp dat verschrikkelijk is, zodanig dat de luisteraar die verschrikking ook ‘voelt’. Van Alex kreeg ik een artikel (Holocaustje Spelen, uit: Herbeleving Historisering en verbeelding van de Holocaust; Ernst van Alphen, 2004) waarin dit verschijnsel nader wordt geanalyseerd aan de hand van beeldende kunst en onderwijskundige ontwikkelingen. Geponeerd wordt de stelling dat de klassiek schoolse benadering van lineaire kennisontwikkeling tot een ‘meester’-niveau (zoals Hegel dat volgens de auteur voorstelde) niet volstaat en leidt tot saaiheid. (denk aan de holocaustlessen op de middelbare school) Ik twijfel aan de stelling dat deze leermethode herleidbaar is naar de dialectische kennisbenadering van Hegel, maar dat is een andere discussie. Belangrijker is de door Van Alphen geponeerde stelling dat het laten beleven van de Holocaust efectiever wordt gedaan door ‘speelgoedkunstenaars’, bijvoorbeeld door het tentoonstellen van kleurplaten met SS-ers er op, (Ram Katzir) of een Lego-doos waarmee een concentratiekamp kan worden gebouwd. (Zbigniew Libera) Volgens de kunstkritiek behoort deze ‘speelgoedkunst’ tot de rhetorische kunst, of literaire kunst, (waartoe bijvoorbeeld ook Carel Willink behoort) dat wil zeggen dat in de kunstwerken gebruik wordt gemaakt van rhetorische vormen om een vooringenomen, meestal evaluatieve en sensitieve, boodschap over te brengen. De rhetorische vorm die Katzir of Libera gebruiken is die van het contrast, dat wil zeggen dat je de toeschouwer in een bepaald verwachtingspatroon brengt (kleurplaten en lego-dozen zijn onschuldige dingen voor kinderen) dat tegengesteld is aan datgene wat je eigenlijk wilt vertellen, zodat dat laatste harder aankomt. (yin in yang verpakken) Dit principe is door Aristoteles beschreven in zijn 'Rhetorica'.

Ik ben persoonlijk niet zo gek op rhetorische kunst, omdat het enkelvoudig en temporeel is, en voorbijgaat aan het metafysische karakter dat de kunst nu juist zo speciaal maakt. Daarnaast is het de vraag of een dergelijke rhetorische vorm werkelijk het beoogde effect dient, het zou immers zo maar kunnen dat na het schok-effect geen belevingsmoment plaatsvindt. Als je het truukje doorhebt is het kunstwerk als het ware uitgewerkt. Vergelijk het met een rebus.

In mijn ogen is de methode van Claude Lanzmann (Shoah) de meest effectieve om een beschouwer in de gelegenheid te stellen zich in hoge mate emphatisch te verhouden tot het niet-feitelijke aspect (het verschrikkelijke) van de Holocaust.