Nadat je de zalen bent doorgelopen waarin de tentoonstelling van David Hockney te zien is, bereik je de prachtige trappengalerij van het Ludwig Museum te Keulen. Normaliter hangt daar de '48 portretten' of de 'Ema' van Gerhard Richter, met wat werk van Sigmar Polke en vaak ook A.R.Penck, dat zijn toch hoogtepunten uit de collectie van het Ludwig, en de beste Europese werken uit de twintigste eeuw. Maar nu hangt dit afzichtelijke ding er. Wat een wansmaak. Ik heb schaamhaar gezien dat interessanter texturen vertoonde, uitgeknepen steenpuisten met een hogere esthetische kwaliteit, aardappelschillen met frappanter kleurschakeringen, en bordeelromannetjes met meer zeggingskracht..
Navraag leert dat de minkukel die dit gedrocht meende te moeten realiseren zich beweegt onder de naam Andreas Schulze. Ik mocht ook vernemen dat Schulze, want verantwoordelijk voor het bestaan van deze onwelriekende drol, zich nu schuilhoudt, onder druk van schaamte en massaal hoongelach en beschimpingen.
Kunnen de Richters en Polke's weer snel terug?
No comments:
Post a Comment