Ik vraag mij af of het voor kunstenaars verstandig is om over hun eigen werk te spreken of te schrijven. Veel kunstenaars hebben ellenlange paragrafen met opgezwollen volzinnen nodig, om hun werk aan de goegemeente uit de doeken te doen. Andere kunstenaars oreren bij openingen voor een quasi-geinteresseerd publiek tot ze een ons wegen. Staan de werken dan wel centraal? Dreigt dan niet het gevaar, dat de werken slechts illustraties bij het geschrevene of gesprokene zijn? Zouden kunstwerken niet op zichzelf moeten kunnen staan?
Kun je de 'Guernica' van Picasso begrijpen of voldoende apprecieren als je de tragische gebeurtenissen in het Spaanse stadje Guernica, onderwerp van het schilderij, niet kent?
Kun je de 'Stammheim' serie van Gerhard Richter begrijpen als je niet weet wat de 'Rote Armee Fraktion' is? Moet je daarvoor Ulrike Meinhof en Andreas Baader kunen herkennen?
Ik heb er nogal een hekel aan om mij in te moeten lezen voordat ik kan begrijpen wat de thematiek van een kunstenaar is. Een koptelefoontje bij een tentoonstelling is mij helemaal vreemd. Wellicht doen daarom bepaalde werken mij minder dan andere. Daarenboven vraag ik mij af, of ik zelf iets over mijn eigen werk zou kunnen zeggen, dat enige relevantie bevat voor de appreciatie van het werk door derden. Ik heb het gevoel dat ik dan 'spoilers' van een film aan het uitleggen ben, of dat ik de interpretatiebandbreedte, zo eigen en speciaal voor beeldende kunst, ten onrechte verklein.
Een kunstenaar hoeft helemaal niets uit te leggen als het werk alleen maar mooi is. Maar dat is niet wat ik zou willen met mijn spul.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment