Oud schilderij

Oud schilderij, olieverf op canvaskarton..

Kuifleeuwerik

Kuifleeuwerik, naar een foto die ik op Cyprus maakte. Er moeten nog wat details worden bijgewerkt, dan gaat hij pas echt leven. Ik ga er ook een vogelhuisje op schilderen, met een mezengaatje waar deze leeuwerik net niet in kan...

Fragment van een vernietigd schilderij

Is nooit afgekomen. Geschilderd rond 2003.

Dead Girl

Dit schilderij maakte ik ongeveer in 1994, toen mijn schilderstijl losser was dan nu. Het is een portret van het lichaam van een meisje dat honderd jaar ingemetseld had gezeten. Ik heb het schilderij overgeschilderd, maar niet voordat ik er een foto van maakte.

State of the painting...

Dodo

Onderschildering van een dodo voor mijn grote schilderij.

Over kunst schrijven

Ik vraag mij af of het voor kunstenaars verstandig is om over hun eigen werk te spreken of te schrijven. Veel kunstenaars hebben ellenlange paragrafen met opgezwollen volzinnen nodig, om hun werk aan de goegemeente uit de doeken te doen. Andere kunstenaars oreren bij openingen voor een quasi-geinteresseerd publiek tot ze een ons wegen. Staan de werken dan wel centraal? Dreigt dan niet het gevaar, dat de werken slechts illustraties bij het geschrevene of gesprokene zijn? Zouden kunstwerken niet op zichzelf moeten kunnen staan?

Kun je de 'Guernica' van Picasso begrijpen of voldoende apprecieren als je de tragische gebeurtenissen in het Spaanse stadje Guernica, onderwerp van het schilderij, niet kent?

Kun je de 'Stammheim' serie van Gerhard Richter begrijpen als je niet weet wat de 'Rote Armee Fraktion' is? Moet je daarvoor Ulrike Meinhof en Andreas Baader kunen herkennen?

Ik heb er nogal een hekel aan om mij in te moeten lezen voordat ik kan begrijpen wat de thematiek van een kunstenaar is. Een koptelefoontje bij een tentoonstelling is mij helemaal vreemd. Wellicht doen daarom bepaalde werken mij minder dan andere. Daarenboven vraag ik mij af, of ik zelf iets over mijn eigen werk zou kunnen zeggen, dat enige relevantie bevat voor de appreciatie van het werk door derden. Ik heb het gevoel dat ik dan 'spoilers' van een film aan het uitleggen ben, of dat ik de interpretatiebandbreedte, zo eigen en speciaal voor beeldende kunst, ten onrechte verklein.

Een kunstenaar hoeft helemaal niets uit te leggen als het werk alleen maar mooi is. Maar dat is niet wat ik zou willen met mijn spul.

Comment for Fred Ross and Juliette Aristides at Artrenewal.org

To show that you are good at painting is not the same as to show that you are a good painter.

Tonen dat je goed kunt schilderen is niet hetzelfde als tonen dat je een goede schilder bent.

Summary or preface to "Immersion in virtual Representation"

What is immersion?

Say, you decide to go to the cinema one night. You get on your bike, and cycle through the cold to the cinema in town. You buy a ticket from a moody teenager at the counter, you go into the cinema hall and get bombarded with popcorn by annoying children. The lights dim and on the screen you see in 2D different actors talking to one another. You forget the popcorn, the cinema hall and get completely carried away into the movie, you sympathise with the little girl walking up the stairs of the ghost mansion. You know that at the top of the stairs is a creepy man. You believe that it is real, because you are getting excited and a bit scared for the little girl’s life. But you don’t run forward to warn her.
 

Is this a temporary psychosis? You know it is not real, you are staring at the screen, the person next to you is snoring, you know the actors, you bought the ticket, but despite all those obvious clues you still believe for a moment that it is real, or at least, you feel involved and sympathise with the characters in the movie. This getting carried away, this compassion and sympathy, is what media theorists call ‘immersion in representation’. Although the representation is obviously not the same as reality, we feel, up to a certain point, that the represented actions are ‘real’.

Immersion is a concept which is hard to define. But it is an important concept. You could say that without immersion, representations could not exist. If you don’t get carried away by the movie, you will think: what am I doing here, I still need to do groceries, how much would these actors get paid, and what does this has to do with me? So without the immersion, representing media will not work. That is the reason why it may be worthwhile  to attempt to define the concept of immersion. Horror movies like the 'Hellraiser' series, are especially interesting for students of immersion, because the purpose of these films are to scare te viewer, which is a rather basic emotion.

Immersion is usually defined as: “The voluntarily exchanging of someone’s identity and environment for a by a representing media constructed identity and environment.”

This is a standard definition. You can find this definition in literature on the topic. When thinking critically this definition is not sustainable, however it is a definition we can work with. For example: you can get completely carried away and involved in a book or a movie, and in that case you take on the identities and the environment that are represented in that book or movie and for a moment you forget your own identity.

The decision to take on an immersive attitude towards representing media is always a rational, conscious one. You make a conscious decision to pick-up and start reading a book.  At that specific moment you can choose to do other things, but apparently you choose not to. Being in a state of immersion, thus being in a situation in which you exchange your identity and surroundings for one that is represented, is always irrational and subconscious. Your intelligence will not allow you to show your real emotions to obvious non-real situations. If you go see a movie, and a monster startles you or if you sympathise with the suffering main character, that is irrational because the evidence that the monster is not real and that the main character is just a well-paid actor is overwhelming. This overwhelming evidence can only be denied by irrational prepossessions.

You could state that making a movie, writing a book or painting a picture (in short: making a representation) solely has the purpose to create immersion. This implies that when using a representing medium you should be well-aware of what immersion is and how it can be stimulated with the user of the medium.

With regard to the above, many questions can be raised:

-      What is the difference between immersion due to a representation, and immersion without representation? (For example fantasy, day-dreaming etc.)

-      Can you also speak of immersion when the representation is complete and believed to be real by the immersive, not a representation?

-      How can it be, that if immersion is irrational, you are not going to act on it and help the character in the movie? Evidently, the believe in a representation has some limits.

-      Is it the case, that when a representation is more vivid, like in 3D movies as compared to books, that the immersion is stronger?

-      What if the representation includes things that are never present in reality (e.g. the Hulk or aliens), what does that part of the representation refer to? Apparently, not everything in the representation has to refer to something, or it can refer to more abstract concepts. How is it that immersion does occur in these cases?


Translated by Jelle Wien