Baumgarten

Baumgarten realiseerde zich dat een verschil tussen schoonheid in objectieve weergave en schoonheid in subjectieve, belangrijk is voor het concept beeldende kunst. Schoonheid in objectieve weergave toont een object of complex van objecten in al haar details, en dat feit is de oorzaak van schoonheid.
“De cognitivistische drogrede is de stelling dat alles wat technisch wordt gereproduceerd, ieder shot in een film, ieder geluid voorzover het onbewerkt is, dan ook mooi is.” (Rob van Gerwen)
Van Gerwen stelt, dat dit een drogreden is, inzover zij kennis en haar waarneming verwart en daarmee het definitieprobleem verschuift.
“Wij denken echter dat een foto (of filmshot) mooi is vanwege de manier waarop, de stijl waarmee het toont wat het weergeeft en niet de volledigheid waarmee alle details worden getoond.” (Rob van Gerwen)
Allereerst is de vraag of dat niet hetzelfde is. Als een fotograaf een machine fotografeert in al haar details, zou volgens de drogreden de schoonheid liggen in het feit dat die details zichtbaar zijn. Zou de fotograaf een aantal ‘articiteiten’ aan zijn foto toevoegen, zoals gekleurde belichting of mist of zo, dan is de machine niet in al haar details meer te zien. Maar wel de mist, en de gekleurde belichting. Wordt die anders gekend dat de details van de machine?
Veeleer denk ik dat de ‘schoonheid’ van daartoe door mensen geproduceerde objecten (i.t.t. natuurlijke schoonheid) een derivaat is van de intentie van de fotograaf. De beschouwer wordt door de ‘stijl’ van de fotograaf in de intentie geleid. Stijl op zichzelf, dus zonder intentie, is in die zin kitsch.
Zo zou het kunnen dat ik in detail een foto naschilder. De foto is een stijlgeleider van een fotograaf in de intentionele kennis van een object, die door mij wordt gekopieerd. Daarmee wordt de stijl als intentiegeleider universeel, maar de intentie persoonlijk.