Arthur Danto en het Einde van de Kunst

Beeldende kunst en vormgeving in de zin van ornamentiek zijn volgens de intentionalisten die zich laten leiden door de culturele opeenvolging van Hegel, niet adequaat meer. Hegel stelde dat eerst de vormgeving en de kunst complexe thema’s in een maatschappij kunnen communiceren maar dat de ‘ruis’ daarbij erg groot is. Ontwikkelt de maatschappij zodanig dat de kunst en de vormgeving niet adequaat meer kunnen communiceren dan nemen metaforen hun plaats in (bijvoorbeeld religieuze maar ook rhetorische) maar daar wordt ook al snel een plafond bereikt. De filosofie is de derde op rij, en in staat om geweldig complexe concepten zuiver en zonder ruis te communiceren mits de maatschappij zodanig is ontwikkeld dat de mensen in die maatschappij de taal van de filosofie (logica) kunnen verstaan en er op kunnen reageren. Het einde van zowel kunst als vormgeving is volgens Danto gelegen op het punt dat Warhol de Brillo Boxen in een galerie zet. (1964) Dit is niet gespeend van Amerikaans chauvinisme. (waarom niet de Fountain van Duchamp?) Op het moment dat de enige vraag die je over een kunstwerk kunt stellen die is naar haar eigen identiteit (wat is het verschil tussen een brillo-box in de supermarkt en in de galerie? De zeep zit er nog in) dan kan de kunst zichzelf wegstrepen. Dit geldt ook voor vormgeving. Het is beter syntactisch te communiceren in plaats van met vormgeving want dat laatste levert veel te veel ruis op.