Tiemen schreef:
Momenteel verkeer ik mij in een staat waarbij ik probeer het begrip ‘immersie’ te definiëren. Ik heb een lange tijd nagedacht over dit begrip en zit momenteel op de huidige:
"Immersie is een opname in het moment, waarbij de immersief afstand doet van zijn of haar eigen belevingswereld en zich in een staat verkeerd die de gerepresenteerde wereld heeft opgeroepen.”
Jacob schreef:
Een soortgelijke definitie is te vinden in veel literatuur. Die definitie kent echter nog een aantal belangwekkende problemen, ten eerste is het probleem van de definiëring van het begrip ‘immersie’ verlegd naar het begrip ‘gerepresenteerde wereld’. De vraag is wat dat is, een gerepresenteerde wereld. Je kunt je voorstellen dat een film een wereld representeert, maar is er ook sprake van een representatie als kinderen met autootjes spelen en daarin opgaan, of als je op de fiets dagdroomt? Het verschil tussen immersie en verbeelding of fantasie staat derhalve op de tocht. In mijn eerdere posts over dit probleem heb ik voorgesteld om een object waarin de representatie plaatsvindt als noodzakelijk voor immersie te beschouwen. Maar dat levert grote problemen op. Ik neig er nu naar om de intersubjectiviteit tussen representatie en immersief te bestempelen als essentieel voor het opwekken van immersie bij de beschouwer. Interactie, in de breedste zin van het woord, speelt een grote rol in de intersubjectiviteit. Wat ik eigenlijk wil is aantonen dat immersie een bepaalde vorm van intersubjectiviteit is. Dat is een veel ingewikkelder route, maar die weg levert, voor zover ik het nu zie, meer soelaas op voor een beter begrip van immersie.
Daarnaast suggereert de definitie die je noemt een paradox met betrekking tot het bewustzijn van iemand die immersie ondervindt. Je gaat er van uit, dat een bewustzijn zichzelf geheel of gedeeltelijk kan uitschakelen, of zich in een ‘stand-by-modus’ kan zetten. Dat is een vrijwel onhoudbare stelling als je erover nadenkt. Feitelijk verwacht je immers van iemand die immersie wil ondervinden, dat hij zichzelf gehandicapt maakt, door een gedeelte van zijn werkelijkheidszin vrijwillig uit te schakelen. Hier raak je een ingewikkelde complicatie van het begrip ‘immersie’. Richard Wollheim heeft mogelijk een antwoord geformuleerd op deze paradox door de introductie van ‘twofoldness’. Hij spreekt niet zozeer van bewustzijnsverandering, maar van ‘zien van’ (het object zien) en ‘zien in’ (de representatie zien)
Momenteel verkeer ik mij in een staat waarbij ik probeer het begrip ‘immersie’ te definiëren. Ik heb een lange tijd nagedacht over dit begrip en zit momenteel op de huidige:
"Immersie is een opname in het moment, waarbij de immersief afstand doet van zijn of haar eigen belevingswereld en zich in een staat verkeerd die de gerepresenteerde wereld heeft opgeroepen.”
Jacob schreef:
Een soortgelijke definitie is te vinden in veel literatuur. Die definitie kent echter nog een aantal belangwekkende problemen, ten eerste is het probleem van de definiëring van het begrip ‘immersie’ verlegd naar het begrip ‘gerepresenteerde wereld’. De vraag is wat dat is, een gerepresenteerde wereld. Je kunt je voorstellen dat een film een wereld representeert, maar is er ook sprake van een representatie als kinderen met autootjes spelen en daarin opgaan, of als je op de fiets dagdroomt? Het verschil tussen immersie en verbeelding of fantasie staat derhalve op de tocht. In mijn eerdere posts over dit probleem heb ik voorgesteld om een object waarin de representatie plaatsvindt als noodzakelijk voor immersie te beschouwen. Maar dat levert grote problemen op. Ik neig er nu naar om de intersubjectiviteit tussen representatie en immersief te bestempelen als essentieel voor het opwekken van immersie bij de beschouwer. Interactie, in de breedste zin van het woord, speelt een grote rol in de intersubjectiviteit. Wat ik eigenlijk wil is aantonen dat immersie een bepaalde vorm van intersubjectiviteit is. Dat is een veel ingewikkelder route, maar die weg levert, voor zover ik het nu zie, meer soelaas op voor een beter begrip van immersie.
Daarnaast suggereert de definitie die je noemt een paradox met betrekking tot het bewustzijn van iemand die immersie ondervindt. Je gaat er van uit, dat een bewustzijn zichzelf geheel of gedeeltelijk kan uitschakelen, of zich in een ‘stand-by-modus’ kan zetten. Dat is een vrijwel onhoudbare stelling als je erover nadenkt. Feitelijk verwacht je immers van iemand die immersie wil ondervinden, dat hij zichzelf gehandicapt maakt, door een gedeelte van zijn werkelijkheidszin vrijwillig uit te schakelen. Hier raak je een ingewikkelde complicatie van het begrip ‘immersie’. Richard Wollheim heeft mogelijk een antwoord geformuleerd op deze paradox door de introductie van ‘twofoldness’. Hij spreekt niet zozeer van bewustzijnsverandering, maar van ‘zien van’ (het object zien) en ‘zien in’ (de representatie zien)
Ik hoop dat je hier iets aan hebt!
No comments:
Post a Comment