Soms kijk ik terug naar het schilderwerk dat ik maakte toen ik 16 was. Ik had de wondere wereld van de surrealisten zojuist ontdekt en wist mijn magische perceptie van de wereld ineens in kleine schilderwerkjes te vatten, hetzij nogal naïef.
In mijn vroege jeugd kende ik de culturele betekenis der objecten nog niet zoals ik die nu ken, en ik dacht ze een magische existentiële ontologie toe. Nu weet ik dat de dingen zijn zoals ze zijn, maar bij het beschouwen van die oude surrealistische werkjes, bedoeld om de magie der objecten te onderstrepen, overvalt mij nog dikwijls de verwondering van weleer.
Het is die verwondering en melancholische hang naar de metafysica die mij destijds op jonge leeftijd tot schilderen heeft aangezet. Toen de magie der objecten plaats maakte voor een cultureel bepaalde epistemologische opvatting, ben ik de melancholische metafysische wereldbeschouwing verloren. Behalve in de schilderkunst, datgene wat ik zelf produceerde en datgene wat de rijke kunstgeschiedenis mij bood.
Ik ben bang dat ik het laatste ook aan het verliezen ben, en mij geheel als cultureel verweven subject heb vervormd. Dat feit objectief vaststellen zal de grootste persoonlijke desillusie van mijn leven worden.
Daarom durf ik niet meer te schilderen.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment