Over ‘acceptatie’ van homofilie

In veel landen, ook het onze, wordt stevig publiek discours gevoerd over het al dan niet ‘accepteren’ van homofilie, en de daarbij behorende verlening van rechten die ook heterofielen genieten. Mijns inziens wordt die discussie op minstens twee punten gevoerd naar aanleiding van valse vooringenomenheden en redeneerfouten. Ten eerste maakt men op grote schaal de morele fout dat men groepen mensen onderscheidt op basis van wie ze zijn (homo of hetero) en niet wat ze doen. (inbreken, feest vieren, andere mensen hun wil op leggen) Morele bespiegelingen over mensen op basis van wat ze zijn, zijn symptomen van een onhoudbare ethische grondhouding. Het discours zou dus van bijvoorbeeld ‘vinden we dat homo’s gelijke rechten mogen hebben?’ of ‘vinden we dat op scholen moet worden uitgelegd wat homofilie is?’ moeten verschuiven naar bijvoorbeeld: ‘vinden we dat mensen op straat mogen zoenen of seks mogen hebben in het openbaar?’ Ten tweede is het woord ‘acceptatie’ wat merkwaardig in deze context. Indien boven is aangetoond dat het onterecht is om individuen die vanwege hun ‘zijn’ tot een bepaalde groep behoren, dan is het ‘accepteren’ van die groep behoorlijk moreel geladen, omdat het betekent dat er een groep is die vanwege hun ‘zijn’, een onterechte propositie, een bepaalde sociale overheersing heeft, een andere groep uit een soort misplaatste goedertierenheid accepteert. Het kan zijn, dat in de accepterende groep een moordenaar zit, die kun je moreel veroordelen vanwege zijn handelen, terwijl in de geaccepteerde groep een succesvol en geliefd welzijnswerker zit. Het woord ‘accepteren’ is daarmee misplaatst en onterecht classificerend.