Vernietigen van Schilderijen

Mensen vragen mij wel eens waarom ik zoveel schilderijen vernietig, en ik denk daar zelf ook vaak over na..

Ik vermoed dat het ontstaan van mijn schilderwerk draait om de dialoog tussen het half afgemaakte schilderij, dus hetgeen dat ik al geschilderd heb, en mijzelf. Het schilderij moet mij vertellen wanneer het af is, en wat er nog bij zou moeten worden geschilderd. Ik zou de schilderijen die ik van tevoren in zijn geheel heb bedacht, dus zonder dialoog, wantrouwen, want dat zijn niets anders dan plaatjes, voorgekookte afbeeldingen, en daarmee decoratief, kitscherig, banaal, snobistisch en oninteressant. Wie onverhoopt dat soort zaken wil zien moet naar MTV kijken of de posterafdeling van de IKEA bezoeken. Ik vernietig die schilderijen waarbij tijdens het schildersproces de dialoog is gestopt. Als het schilderij mij niets meer wil zeggen, dan is het immers onmogelijk om het te voltooien. In dat geval stopt de 'samenwerking'. Daar zit ook een wraakzuchtige kant aan: "Wil je niet meer met mij in dialoog? Dan vernietig ik je."

Maar het vernietigen van schilderijen heeft ook een tragische kant: het heeft iets weg van een moedwillige abortus naar aanleiding van geconstateerde afwijkingen van de ongeboren vrucht. Een droevig van de wereld wegnemen van iets dat misschien wel een onbepaald soort recht van leven had, ook al is dat leven afwijkend, misvormd, irrelevant of niet-functioneel. In dat geval onderga ik na het vernietigen een rouwperiode. Ik heb iets doodgemaakt.